|
|
| Additional Info About Snackbarharses |
| Location: |
Heerlen |
| Sex: |
Undisclosed |
| Snackbarharses's Most Thanked Post |
| RE: Primavera Sound |
12 |
|
|
Zo, na mijn terugvlucht gisteren en een nacht goed bijslapen (10 uur aan één stuk, heerlijk) ben ik ook weer van de partij. En wat was PS19 een verschil hoe ik de eerste keren PS beleefde. Met een uitgeprinte clashfinder in de hand je helemaal het apelazerus rennen om maar zoveel mogelijk bands mee te pikken. En dan nog bij die optredens van binnen een beetje doodgaan omdat je weliswaar Mission of Burma en Les Savy Fav kunt zien, maar je daarvoor Wilco en Japandroids moet laten schieten.
Nee, de Snackbar anno 2019 doet het anders. Sowieso heb ik de laatste jaren het gevoel dat er muzikale live-verzadiging optreedt en dat ik het allemaal wel gezien heb. Aan de andere kant hielp Primavera Sound daar ook wel een beetje bij. Want met deze lineup valt er ook een stuk minder rond te rennen dan op de edities van 2009, 2010, 2011 en 2012. Van tevoren had ik een paar bands met rood omcirkeld: Guided By Voices, Lisabö, Built to Spill en June of 44. Allemaal bands die ik nog niet gezien had, behalve Built to Spill. En die laatste ging dan weer Keep it Like A Secret integraal doen. Niet te missen dus.
De Snackbar anno 2019 laat ook het randprogramma op de dagen voor en na het festival aan zich voorbijgaan. Ook hier speelt weer mee dat de programmering op woensdagavond in het Parc del Forum niet sterk was en dat ook de Apolo niet veel interessants had staan. Maar de Snackbar anno 2019 heeft ook geen zin om in de rij te staan om een Apolo binnen te komen om voor de zoveelste keer Fucked Up te kunnen zien.
Dus zo kon het dat ik op donderdag pas mijn eerste PS-concert meemaakte was Julien Baker in de Auditori. Om daar een goede plek te krijgen ging ik eerst voor de mij onbekende Bridget St. John langs. En dat bleek een goede set. Ze is een beetje een hippie, die Bridget, maar haar stemmige akoestische gitaarliedjes, begeleid door een celliste, klonken erg goed. Dat breekbare en ingetogene had ik ook graag bij Julien Baker teruggehoord, maar ik vond dat ze zich wat overschreeuwde. Daarbij was het geluid in de eerste nummers ook niet al te best afgesteld. En wat was dat voor een misplaatste drumbeat in Sour Breath? Gelukkig bleef dat experiment beperkt tot één nummer. En het kwam uiteindelijk allemaal wel goed en nummers als Appointments en Shadowboxing bleken ook live traantjewegpinkmateriaal. Maar toch, met deze show had ze ook op een buitenpodium kunnen staan.
Naar de buitenpodia dus! Stephen Malkmus & The Jicks als eerste. Ze speelden een fijne show die was opgebouwd rondom het prima album Sparkle Hard van vorig jaar. Via Danny Brown liep ik vervolgens naar het terrein met de hoofdpodia, om er daarna niet meer terug te komen. Eerst Mac DeMarco. En daarna Courtney Barnett. Allebei erg degelijk. Maar de hoofdpodia zijn daar toch een maatje te groot voor. Zo leeg als bij Courtney Barnett is Mordor nog nooit geweest, getuige het plaatsje hieronder:
[Image: https://i.imgur.com/TAyr6RN.jpg]
En dan één van de rood omcirkelde namen: Guided By Voices. De eerste keer dat ik de kans kreeg om deze hardnekkig Europamijdende band te zien. De verhalen over het drankge(mis)bruik van Robert Pollard en consorten zijn legendarisch. Maar van zatlapperij was geen sprake, ondanks dat er speciaal voor de frontman een koelbox met bier en whisky op het drumpodiumpje stond. Zonder poespas en opsmuk bracht de band een heerlijke dwarsdoorsnede uit hun meer dan omvangrijke oeuvre: 30 liedjes in 75 minuten.
En toen was het half 1 en was de Snackbar anno 2019 ontslagen van zijn verplichtingen. En wat deed de Snackbar anno 2019? Die pilste nog even af met een paar vrienden en ging daarna terug naar het appartement, alwaar hij met zijn flatgenoten afpilste op een fraaie maar niet memorabele eerste PS-dag. |
|
